ว่ากันว่าเดิมคงเป็นป่ายางและมีต้นยางบางต้นที่โน้มเอนผิดปกติชาวบ้านจึงเรียกยางเนิ้ง ต่อมากลายเป็นตำบลยางเนิ้งและยกฐานะเป็นอำเภอยางเนิ้งใน พ.ศ. 2434  ภายหลังได้เปลี่ยนชื่อเป็นอำเภอสารภี  อำเภอเล็ก ๆ

ต้นไม้สวยคนปลอดภัย” ข้อความนี้ฉันได้ยินในวันที่ ไปร่วมงาน เปิดสภายางนาที่เทศบาลหนองผึ่ง อ.สารภี จ.เชียงใหม่ โดยเป็นการพูดคุยกันถึงแนวทางในการดูแลรักษาและการจัดการยางนาถนนสายเชียงใหม่-ลำพูน

นอกเหนือไปจาก “ต้นยางนา” กับ “ต้นขี้เหล็ก” ที่มีสถานะเป็น “ไม้หมายเมือง” ของจังหวัดเชียงใหม่-ลำพูน ดังที่ได้กล่าวมาแล้วในสองตอนแรก ดินแดนล้านนายังมี “ต้นไม้สำคัญ” ซึ่งเรียกเป็นภาษาเมืองเหนือว่า “เก๊าไม้” ที่น่าสนใจอีกหลายชนิด

จากตอนที่แล้ว ได้ข้อสรุปคร่าวๆ ว่า “ต้นยางนา” จำนวนประมาณพันต้น ที่รายสลอนสองข้างถนนทางหลวงแผ่นดินสาย 106 เชื่อมเมืองเชียงใหม่ที่อำเภอสารภีกับตำบลอุโมงค์ อำเภอเมืองลำพูนนั้น น่าจะมีอายุประมาณ 112 ปี

ถนนสายเชื่อมเมืองลำพูน-เชียงใหม่ หรือเชียงใหม่-ลำพูนนั้น มีชื่อเรียกกันอยู่หลายนาม อาทิ เรียกแบบภาษาลำลองบ้านๆ ก็มักเรียกว่า “ถนนต้นยาง” บ้างเติมต้นขี้เหล็กต่อท้ายไปด้วยเป็น “ถนนต้นยาง-ขี้เหล็ก”